Aydınlık

Sendeledim, topalladım, süründüm, düştüm. Umutsuzluğa düştüm. Çıkar yol bulamadım. Düşündüm durdum saatlerce. Dipte hisstettim, en dipte, kuyuların dibinde; Yusuf misali. Kuyudan sesimi duyacak bir kervancı bekledim. Haykırdım, çağırdım. Sonra dua ettim, çok sonra.

"İçimi ferahlat Ya Rabbi! Işığımı gönder!"

Sonra kervancı geldi. Usulca fısıldadı: "Gecenin en karanlık olduğu an sabahın en yakın olduğu andır." En dipte olduğunu hissettiğin anın; aslında o kasvetli ve alabildiğine karanlık anların sabahına en yakın durduğu an olduğunu hatırlattı.

Ey okuyucu, söyle! Senin kervancın geldi mi?